Our team has been busy, busy as usual - but one of us has been especially busy. Sia, our 11-month old, has been really focusing on her walking! She will be 1 in a few weeks (where has the last year gone?) and she decided about 6 weeks ago that walking looked like something she wanted to figure out! This is my 4th walker and so I've not been rushing her, but I have been intently watching the process.
She's wobbly. She falls a lot. She sometimes needs a hand to hold, sometimes just a pinkie or finger for confidence. She prefers to walk towards someone who is reaching out their arms for her. She's bumped and scraped from obstacles. When she hits her head (or any other body part) it doesn't seem to hurt as much as normal because she's so focused on her destination. But, most importantly, she keeps getting up and trying again.
Things I've noticed about those of us around her. We clap when she takes steps (even if it's just one or two). We reach out to help her up when she topples. We praise her and cheer for her (yes, even if she falls flat). We hold our arms out for her so she knows where she can fall safely. We tell everyone about her successes. We dwell on the steps, not the tumbles. And most importantly, we encourage her to get up and try again.
Not ONCE have I heard anyone say, "well, you've fallen - this walking stuff might not be for you. You should stick to crawling."
"I know someone that tried that and still can't walk, just save yourself the trouble."
"Wow, that sure is taking you a long time to figure out. Your sister walked a lot faster than you did."
"You know you're not supposed to walk yet. This is too early. Sit back down and let us carry you for awhile."
"Why would you want to bother with that when you're already so good at crawling?"
"Don't, Don't, Don't - you know you always fall when you do that!"
Interesting, isn't it?? There are SO MANY parallels in this lesson that I hardly know where to begin! do we finad such encouragement around us???? our family? our friends? or even at our job????
everywhere you tary to do new things, try to set up new procedured, new rule.....or newthig that is new....how far n how quickly we get encouraged????
with every attempt when we fall...we get to listen "see...i had told you!!!!!", "this is our experience.....bt no you dunt want to listen us"
do we really encourage others around us like this, do we really try to see the world from theirs perspective???? how many times we really allow to be them the way they are......
how many times we show the Unconditional Acceptence...total trust and a belief that yessss there is sumbudy fr me reaching out their arms and cheering me with my every move towards them.......
Mi...
- Shraddha
- Mumbai, Maharashtra, India
- मी.... मी आहे हा असा आहे, पटले तर घ्या नाहीतर सोडून द्या... अगदी एखाद्या कवीतेसारखा, आवडली तर ऐका नहितर नीघून जा... कुणालही सांगणार नाही,जबरद्स्ती तर मुळीच नाही, समजले पटले तर करा नाहीतर विसरून जा... तुम्ही जगताय ते योग्य अन् मझ जगण अयोग्य, जरा असही जगून बघा निश्फळ वाटल तर नावं ठेवा... तुमच्या आध्यात ना मध्यात ना मझा कुणाला त्रास, कशाला उगीच वैतागताय कशाला उगीच सन्ताप्ताय... करावस वाटलं तर एकच् करा मी जगतोय तस मला जगू द्या... का नवं ठेवता उगाच मी करतोय ते मला करु द्या... म्हणूनच म्हणतो.. मी आहे हा असा आहे, पटले तर घ्या नाहीतर सोडून द्या
बुधवार, ५ नोव्हेंबर, २००८
बुध्दीबळ
जॉब म्हटला की अधिकार आणि कर्तवया आलिच.....जेव्ध जास्ता अधिकार तेवढी जास्ता कर्तव्य....्ए तर रूढ समीकरण अहे...पन आज काळ आजुन एक गोष्टा मोठा फरक करते ती म्हनजे.....VआY..आघे, ड्यू तो प्रोफेशनल कोर्सस फार लहान वयात हातात मोठ्या जागा येतात न अधिकार येतात, क.Cलेज मधली थियरी प्रॅक्टिकल मधे अप्लाइ करायची ईडेआळ स्वप्ना असतात, डोळ्यावर कै निरालाच चस्मा असतो..... सुरवाअट चांगाली होते....खुप काम करायची इच्छा असते, त्याचा मोबदला म्हणून पैसे नई बीटी कौतुकाचे 4 शब्द हवे अस्तत.....ऽनि तिथे सुरू होतो एक जीवघेणा प्रकर.....ॅअल्लेद अस 'CओRPओRआटे PओळीटीCश' नवीन पयाडी, जुना पत..ंउर्लेले वजीर आणि त्याना असलेली राजा ला नाचवण्यहसी हौस....... यात बिचारी पयाडी कधी दुसर्याच्या वजीरासमोर येऊन उभी ताकतात हे त्यांचा त्याना काळात नई...... पयडिनी विचार करायचाच नसतो......त्यनि फक्त मारायचा वा मरयच.....प्यदि, वजीर सगळा firavnara कोणी तिसरच असतो......ं तो कोण हे कधीच काळात नै.....य सगळ्या प्यडना हलवणारा माणूस कोट्या का लायकी चा असेन.......तो फिरवत असतो न पयाडी फिरत अस्तत....दुसर काही करूच शकत नैत...करन त्याना शेवटी पाटावर राहणा महत्वाचा असत...ंअनत कुठेतरी जिद्द asate...vajirachya जागेवर पोहोच्न्यचि.....पन हाय रे त्याना काय माहिती असता शेवटी वजीर पण कोणाच्या तरी हातातले पयाडेच आहे....फक्त नाव वेगळा, थोडे फार अधिकार कमी जास्ता पण शेवटी ते सुद्धा एक प्रकारच प्यदच.......ं त्याना firavnara सुद्धा एक बिनलायकी चा मनुस...ज्यल फक्त काही वेळसाठी विरंगुळा हवा असतो....तो पॅट उघ्दतो.....कलि-पांढरी लुटूपुतिच्छी लढाई लावून देतो......प्यदि लढतात ती लढाई खरी सम्जुन..ऽनि माधेच कंटाळा आल्यासारखा पॅट बंद करून तो माणूस निघून जतो.....त्यच्यसथि पॅट बंद ज़ॅलेला अस्तो...पन त्या पयाडांचा काय???? जी या पटला आपला सर्वस्वा मन्तत......त्यनि घेतलेल्या प्रयत्नांचा काय? त्याच्या जिद्दीचा काय? त्याच्या स्वप्नांचा काय???? हा विचार फक्त पयाडी च कर्तत....पन ती हे विसरलेली असतात की त्याना VईछाR खाRआYछा आडःईखाR णाशाटो......ऽसतो तो फक्त कोणीतरी मांडलेला पॅट आणि त्यावर त्याना firavnara बिनलायकीचा माणूस....... बुद्धिबलाच्या खेळातून कधी असाही काही शिकायला मिळेल असा वाटला न्हव्ता.......
याची सदस्यत्व घ्या:
पोस्ट (Atom)